İzmir depremi ile bu gerçek yeniden gündeme oturdu derken her şey gibi, depremi de hızla unutma faslına geçtik. Hayır hayır bu birilerini tenkit etmek için kullanılan bir yazı değil. İnsanın doğasında olan unutma Lütfü ile ilintilidir. Unutmak bence lütuftur. Düşünelim mi birlikte; kaybettiğimiz sevdiklerimizin acılarını unutmasak neler olur? Depremde ki korkumuzu unutmasak? Peki ya bir yerimizi sakatladığımızdaki acımız? Aslında acı veren her şey unutulduğu için yaşam devam ediyor.
Sevdiklerimizi unutamayız değil mi? Onları bir an ihmal etsek sonra aklımıza gelse cız sesi sanki gökleri inletir. Neticede ne yapsakta hiç aklımızdan çıkmasın desek de zamanla flulaşırlar.
İzmir depremiyle bir kez daha hepimiz imtihandaydık. Bu insan olma imtihanını kazananlara ne mutlu.
“İnsan olabilmek” konusunu daha önce irdelemiştik. Evet, insan olmak dil, din, meslek, meşrep ve ırklarla ilgili bir konu değil. Kılık kıyafet veya saç şekli, tırnak boyası vs. ilede hiç alakası yok. İnsan görünümlü mahlûkat depremzedenin hakkı olan yardımları iç ederken insanım dese ne olur?! Amir efendi, memur efendi ve hayırsever kılıklı kadın hiç utanmadın mı? Onlar fakir veya zengin fark etmez depremzede olan herkesindir. İnsan olmak parti marti işi asla olamaz. Milyarlarca parayı iç edenler siz insanmısınız?! İnsan olanlar size rağmen insan kalabilenlerdir. Depremi unutuyoruz belki ama deprem hırsızları işte sizi hiç unutmayacağız.!
