Bu sabah bir kalktım. İçimde bir sevinç. Bir şeye sevinmem gerektiğini biliyorum ama neye sevineceğimi hatırlamıyorum. Rüyamı hatırlamaya çalışıyorum…
Cık… çok da sevinilecek bişey diil.
Tuvalet, lavabo derken kahvaltı hazırlamak İçin mutfağa gidip de, yumurtayı dolaptan çıkarıp ocağı açınca “Evraka!” diye bağırıyorum.
Aygaz’ı açtığımda karşıma çıkan alev içimdeki sevinci katbekat arttırıyor!
Düne kadar size müjdeli haber vereceğim diyen Başkanımızın vereceği haberin “Artık doydum! Siyaseti bırakıyorum…” demesini beklerken, sürpriz olduğu düşünülen haberin günlerdir ne olduğu bilinmesine rağmen bilmiyormuş gibi yapıp seviniyoruz. Beklediğim müjdeli haber bu muydu emin değilim.
Milletçe işsizliğin pik yaptığı, pazardaki kilosu 25 TL’lik bamyayı alsam mi, alıp üstüne koyup satsam mı diye düşündüğümüz, adım başı kapanan işyerlerinin yerine ne açılacak acaba diye heyecanla bahis oynadığımız, her gün onlarca kadın mezara gömdüğümüz, aklımıza gelen cümleleri süzgeçten geçirmeden ifade etmeye üç buçuk attığımız, hayatta kalma ve önümüzü görmeye çalışıp da göremediğimiz için depresyonun diplerinde süründüğümüz şu günlerde ulusal gazetelerde halay çeken, horon tepen, davul çalan insanları görünce biz sevinmeyelim de kim sevinsin demeden edemiyorum.
Halay çeken insanların fotolarını büyüteçle izliyorum. Gerçek mi sahte mi diye. Yoo, bildiğin gerçek. Adamın bir ayağı resmen havada , hatta diğerinin iki ayağı da havada yahu. O surattaki gülümseme sahte olsa bile, gözlerdeki mutluluk ışıltısını Dünyanın en iyi ressamı, en yetenekli photoshopcusu gelse yapamaz bu kadar gerçekçi.
Aziz Nesin geliyor aklıma. Sonra Aysun Kayacı. Keşke diye geçiriyorum içimden, keşke haksız olsalardı…
Türkiye’nin anası ağlamış yıllardır, alım gücü yerlerde sürünüyor. Siz ne yer ne içersiniz ey ahali? Varsa bir formül paylaşın benle de. Ben de halay çekip kahkaha atmak, padişahım çok yaşa demek istiyorum…
