“Sen İstanbul’a gidenin hiç geri döndüğünü gördün mü ?” derler ki doğrudur, gidenler dönmez. Dönmez de; neler yaşarlar, nelere özlem duyarlar, ne zorluklar çekerler kimse bilmez. “Geriye bak. Gördün mü? Gitti, geri gelmedi” derler. “Bak. Bayramda da gelmedi, gelmez artık bu” derler.
İstanbul başkadır! Yaşatır, anlattırmaz…Onca anlatılır anlaşılır şehir varken, insan işte, anlatılmaz ve anlaşılmazı seçer. Anlatılmaz ve anlaşılmazı seçenlerden biri olan Esra Gezginci de röportaj teklifimizi kırmayarak yoğun iş temposundan fırsat bulup kaçtığı Alaçatı’daki evlerinin bahçesinde bizleri konuk etti.
Kapı girişinde bizi karşılayacak kadar nazik, kendi elleriyle mis kokulu köpüklü kahve yapacak kadar misafirperver olan büyüleyici güzellikteki genç oyuncu ile annesi ve teyzesinin de eşliğinde villalarının bahçesinde hoş bir sohbete başladık.
Montenegro’nun yeşil dağları ve turkuaz denizindeki gizeminin yüzüne vurduğunu görmenizin kaçınılmaz olduğu Gezgin’in , Montenegro, diğer ismiyle Karadağ olan Balkan ülkesine mensup köklü bir ailenin kızı olduğunu öğreniyoruz sohbetimiz esnasında. Ülkeye yerleşme hikayeleri ne sohbete sığacak cinsten, ne de röportaja. Anlatılsa romana konu olacak hayatları ise bir yanda dursun, biz röportajımıza kaldığımız yerden devam edelim.
Film repliğinde söylendiği gibi, bir gidenler vardır, bir de kalanlar. Bir de ortada kalanlar!
“Sen gittin, biz gidemedik bugün olsa yine gider miydin?” diye soranlara “Aslında ben ne gittim ne de kalabildim, insan sevdiği şeyleri yanında götüremeyince asla tam gitmiş sayılmıyor. Bir parçan kalıyor ve sürekli o parçayı alıp dönmek için fırsat kolluyorsun. Sevgi varsa böyle, yoksa zaten giden ne döner ne arar ne de sorar.” derler ya işte bu ailede sevgiyi görüyorsunuz aile bireylerinin her birinin gözlerinde. Zaten her fırsatta ailesini görmeye gelmiş Esra Gezginci. Annesi mutlu ve buğulu gözleriyle, bir o kadar da gururla anlatıyor aralarındaki kopmayan sevgi bağını.
Röportaj başlarken hani sorarlar ya sizi tanıyalım, ya da biz sizi tanıyoruz ama okuyucular da tanısın, kendinizi anlatır mısınız diye. Esra Gezici yi tanımak için çok zamana ihtiyacımız olmadı ancak görür görmez içiniz kaynıyor. Ailesiyle bir arada olduğunda kendi olur ya insan, oynayamaz, saklayamaz kendini, saklasa da bir açık verir, işte o denli doğal biri duruyor karşımızda. Biz gördüğümüz Esra Gezginci’yi anlatacağız bugün. Sempatik, güleryüzlü, güzel, mantıklı, ne istediğini bilen, kendini çok anlatmayı sevmeyen, anlaşılmak istenen biri. Sevgi dolu bir ailede yetişmiş, hiç hayal kurmamış, hep plan kurmuş, istediği şeyler için mücadele etmiş, o mücadelenin karşılığını küçük yaşlarda almaya başlamış, İzmir’de okul dönemi, tiyatro derken bir anda kendisini film ve dizi sektöründe bulmuş. Annesine çocukluğunu sorduğumuzda çocuk yaşta oynadığı oyunlarda bile ya spiker olmuş, ya şarkıcı ya da tiyatrocu. Taklit yeteneği hep varmış.
Çabalarının ve mücadelesinin meyvelerini toplamaya başladığı bir döneme girdiğini anlıyoruz konuşma esnasında. Özel bir kanalda ünlü şeflerle beraber yapılacak yemek programı için gün saymaya başlamış. Bu arada bir film projesine imza atmış, yakın zamanda ismini açıklar sanırım ancak bizden sır gibi sakladı, ne annesi ne teyzesi bu konuda bize yardımcı olmadı.
Sohbet esnasında kurduğu cümle ile farkında olmadan kendi röportajının başlığını da atmış oldu, ‘’Benim hiçhayallerim olmadı, hep projelerim vardı.” “Tiyatro yapmak istedim yaptım, filmde oynamak istedim oynadım, dizide oynamak istedim oynadım, reklam filminde oynamak istedim oynadım. Bence bir insan istiyorsa, isteklerine ulaşmak İçin çaba sarfetmeli. Bir temeli varsa ve de çabalıyorsa başaramamasının imkanı yok. Ben çok çalıştım, çabaladım ve şu anda emeklerimin meyvesini topladığım döneme geldim” diyor.
İzmir’in trafiğinden sorunlarından iş ve işsizlik telaşesinden kurtulup 25. Saati yaşadığımız anlara veda etmek zorda olsa bekleyen hayata dönmek üzere vedalaştık, bahçede gülen yüzler ve anılar bırakarak ve yanımıza alarak temiz kalpli güler yüzlü aileyi, yolun açık olsun, Esra gezginci sevgiler. Ve teşekkürler.
